Ukraina w ogniu
- Szczegóły
- Kategoria: Raporty
- Opublikowano: poniedziałek, 24, listopad 2014 18:54
- Przemek Wieczorek
Zachodnia Ukraina, jesienne popołudnie 1944 roku. Radziecki zagon pancerny toczył się przez płaskie stepy w kierunku niewielkiego miasteczka. Na jego drodze stały naprędce zebrane niemieckie siły pancerne. Stawka była wysoka – w miejscowości znajdował się skład paliwa, które dla Niemców było na wagę złota.
Starcie rozegraliśmy na zasadach 2. edycji gry Blitzkrieg Commander.
Walczące siły
Armia Czerwona
Naczelne dowództwo (xardas12r)
CO (CV8)
BA-64
Brygada pancerna (xardas12r)
HQ (CV7)
12x T-34/85
M16
Pułk niszczycieli czołgów (Sarmor)
HQ (CV7)
4x SU-100
Pułk czołgów ciężkich (Sarmor)
HQ (CV7)
4x IS-2
Punktowo: 3715
Wehrmacht
Naczelny dowódca (Przemek Wieczorek)
CO (CV9)
Sdkfz 250/9
Kompania czołgów ciężkich (GRZ)
HQ (CV8)
3x Panzerkampfwagen VI Ausf. B
Batalion przeciwpancerny (Przemek Wieczorek)
HQ (CV8)
4x Panzer IV/70
3x Pak 40 + Sdkfz 3
Punktowo: 2250
Jak widać Rosjanie mieli przewagę, ale nie była ona jakoś przytłaczająca. Na uwagę zasługuje fakt, że dowodzenie po stronie radzieckiej było gorsze – w Blitzkrieg Commander ma to duży wpływ na grę, a w punktach tego nie widać. Gra miała charakter pokazu, więc, aby zbytnio nie komplikować, nie było piechoty i artylerii, zaś czołgi jeździły w formacji „kupa bojowa”.
Rozstawienie
Rozpoznania rozkładały się do połowy stołu, główne siły atakujących do 20 cm od swojej krawędzi, zaś obrońcy na całej swojej połówce. Zadaniem czerwonoarmistów było zajęcie w ciągu 10 tur bazy zaopatrzeniowej znajdującej się przy stacji kolejowej, Niemcy mieli do tego nie dopuścić.
Cel.
Kompania Tygrysów pozostawiona została w odwodzie. Batalion przeciwpancerny został rozciągnięty w poprzek stołu, co już na wstępie powodowało kłopoty z dowodzeniem. Niemieckie CO na prawej flance niwelowało jednak tę niedogodność.
Rozpoznawczy SdKfz 250/9 ukryty w zbożu.
Radzieckie pułki ciężkie przygotowane do ataku.
Z kolei Armia Czerwona ustawiła się okrakiem na polu bitwy. Pułki ciężkich czołgów i dział pancernych zajęły pozycje z lewej, brygada T-34 z prawej, a głównodowodzący działał pośrodku.
Radziecka brygada pancerna czai się w krzakach.
Ostatni rzut okiem zza pleców Niemców.
To zaczynamy!
Radziecki zamiar był prosty: pod osłoną kompleksu leśnego podjechać do pozycji nienieckich najbliżej, jak się dało, i zniwelować przewagę zasięgu. Poszło im dość sprawnie, z tym że dowódca naczelny zdecydował, że 2/3 brygady pancernej pozostanie na miejscu (brygada była tak rozciągnięta, że aby nie mieć za dużo ujemnych modyfikatorów, ruszyła do przodu tylko jej część).
Ciężkie czołgi i działa pancerne ruszyły między drzewami i przez zarośla...
...by po cichu zająć stanowiska na skraju lasu.
Niemieckie niszczyciele czołgów w trakcie przegrupowania.
Strona niemiecka, widząc zagrożenie na swojej prawej flance, przesunęła kompanię niszczycieli czołgów z lewego skrzydła na prawe – Panzer IV/70 były tak wolne, że nie zdążyły na czas. Ruskie tanki, jak wyskoczyły z lasu, złapały je w szczerym polu i do tego z odsłoniętym bocznym pancerzem.
Pierwsze chwile bitwy.
Pz IV/70 złapane w szczerym polu, ostrzelane z boku.
Na bliskich odległościach zasłona niewiele daje.
Niszczyciele nie stały bezczynnie i też zadały pewne straty.
Rozpoznanie nie wycofało się na czas.
Tygrysy otworzyły ogień.
Początek bitwy źle zapowiadał się dla Niemców. Praktycznie przed ich nosem wyskoczyła z lasu masa czołgów. Szczęśliwie jednak były tak ustawione, że kompania Tygrysów mogła je odstrzeliwać, częściowo wspomagana przez akurat nieprzygniecione ogniem Pz IV/70 i Pak 40 (znowu nie okopane, kiedy się tego nauczę?). Dodatkowo Niemcy mieli fenomenalne rzuty oraz śmiało korzystali z bonusów ich doktryny (brak ujemnych modyfikatorów, jeżeli CO lub inne HQ wydaje rozkazy – pozwoliło to maksymalnie wykorzystać możliwości dział 88mm). Potem Tygrysy ruszyły do przodu i spaliły wszystkie SU-100 oraz IS-2, a także te T-34, które wyrwały się do przodu. Strona niemiecka już świętowała zwycięstwo i szykowała się do dalszego kontrataku.
Do walki włączyły się Paki 40…
…lecz poniosły straty.
Na szczęście za plecami miały Tygrysy, których ostrzał także był skuteczny.
Wymiana ognia trwała w najlepsze.
Las płonął.
Ciężkie pułki przestają istnieć.
Upojone sukcesem tygrysy ruszyły do przodu…
I tutaj szczęście się odwróciło. Tygrysy wysforowały się za daleko i śpiąca do tej pory masa czołgów radzieckich ruszyła do przodu (8 standów T-34/85 na 3 Pz VI/B). Jeden po drugim faszystowskie czołgi wybuchały (28 kostek na raz pomagało prawdopodobieństwu).
…i jeszcze dalej do przodu
W końcu brygada pancerna popędziła naprzód.
W polu na prawo od wioski zginęły Tygrysy.
Po lewej zwycięska brygada.
W końcu nastąpiło złamanie. W 8 turze – a zwycięstwo Niemców było tak blisko! W końcu byłem ich dowódcą, więc mi zależało.
Chwila przed końcem starcia, nad polem bitwy unosi się dym z palących się czołgów.
Prawy dolny róg: radzieckie bataliony w walce ogniowej z Tygrysami.
I ostatni rzut okiem. Zabrakło dwóch tur, aby Niemcy odnieśli zwycięstwo.
I na tym koniec. Czerwoni stracili dwa pułki i batalion czołgów, ale zachowali teren. Pewnie większość z nich dało się odremontować. Niemcy uratowali kompanię Pz IV/70 – noc była tuż tuż, więc udało się uciec, pewnie dlatego, że Iwan zajął się plądrowaniem bazy materiałowej i okolicznych budynków. Paki trzeba było porzucić, bo nie dało się ich ewakuować. NKWD porozmawiało z dowódcą brygady pancernej, czemu nie zaatakowała od razu, a naczelny dowódca został doceniony za bezpośrednie dowodzenie na pierwszej linii ognia.
Jeśli spodobał się Wam powyższy raport, zachęcamy do wstąpienia na blog autora. A niedługo kolejne starcia: walki o Bornholm pod koniec lat 80 XX wieku.
